Ανάβαση στη Κλόκοβα το 1964

Ο Ορειβατικός Πατρών με τμήμα του Ορειβατικού Αθηνών στην Κλόκοβα το 1964. ένα μοναδικό βίντεο!!!

«Η Ναυμαχία του Ρίου-Αντιρρίου».

«Η Ναυμαχία του Ρίου-Αντιρρίου».πίνακας του 1874 του  ζωγράφου Ιωάννη Αλταμούρα Το υλικό κατασκευής είναι Λάδι σε μουσαμά
 και οι διαστάσεις του 59 x 115 εκ. Ανήκει δε στην Συλλογή Έργων του  Ιδρύματος Ε. Κουτλίδη.

Στις αρχές του 1822 ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με αρχηγούς τον αντιναύαρχο Καρά Πεπέ Αλή και τον Αιγύπτιο υποναύαρχο Ισμαήλ Γιβραλτάρ βγήκε από τον Ελλήσποντο με διαταγή να πλεύσει προς την Πάτρα, προκειμένου να ανεφοδιάσει τους πολιορκούμενους από τους Έλληνες επαναστάτες, Τούρκους. Στο κατόπι του βρέθηκε στόλος 63 ελληνικών πλοίων από τα Ψαρά, την Ύδρα και τις Σπέτσες με αρχηγούς τον Νικολή Αποστόλη, τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Γκίκα Τσούπα.

Στις 15 Φεβρουαρίου ο τουρκικός στόλος ναυλόχησε στο λιμάνι της Πάτρας, λόγω κακοκαιρίας. Ο Ανδρέας Μιαούλης, που είχε αναλάβει τη διοίκηση της ελληνικής αρμάδας, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για επίθεση.

Το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου οι Τουρκοαιγύπτιοι είδαν έκπληκτοι να κανονιοβολούνται από τα μικρά ελληνικά πλοία και μάλιστα υπό φοβερή τρικυμία. Έπειτα από ναυμαχία πέντε ωρών, μία τουρκική φρεγάτα καταστράφηκε ολοκληρωτικά και πολλά άλλα πλοία υπέστησαν σημαντικές ζημιές. Πολλοί Τούρκοι βρήκαν το θάνατο ή τραυματίστηκαν σοβαρά.

Ο τουρκικός στόλος, μετά την αποχώρησή του από την Πάτρα, κατέφυγε στη Ζάκυνθο, η οποία ευρίσκετο υπό αγγλική διοίκηση. Όταν οι Έλληνες έπλευσαν εκεί για να επαναλάβουν την επίθεσή τους, εμποδίστηκαν από τους Άγγλους, που προφασίστηκαν την ουδετερότητα του νησιού. Ο ελληνικός στόλος επέστρεψε στις 24 Φεβρουαρίου και αγκυροβόλησε στο Μεσολόγγι, έτοιμος για να νέα αναμέτρηση.

Η Ναυμαχία της Πάτρας, στην οποία έλαμψε το άστρο του Ανδρέα Μιαούλη, υπήρξε γεγονός μεγάλης σημασίας για τον αγώνα των Ελλήνων στη θάλασσα, παρά τις μικρές τουρκικές απώλειες. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά πλοία αντιμετώπισαν κατά παράταξη τον στόλο του Σουλτάνου, χωρίς να χρησιμοποιήσουν πυρπολικά.

O Iστοριογράφος της Ελληνικής επανάστασης του 1821 Σπυρίδων Τρικούπης γράφει: 

Μετά τήν αποτυχίαν ταύτην ο στόλος απέπλευσεν όλος καί ελλιμένισε τήν 2αν Φεβρουαρίου έμπροσθεν τής Ζακύνθου, όπου η ουδετέρα κυβέρνησις τόν υπεδέχθη ευμενώς, εν ώ απέπεμψεν, ως είδαμεν, δυσμενώς τό εμβάν εις τόν λιμένα εκείνον πρό τινος καιρού ελληνικόν πλοίον χωρίς νά τό αφήση μήτε κάν ν’ αράξη. Εξ αιτίας δέ τών εναντίων ανέμων ο στόλος ούτος ενδιέμεινε μέχρι τής 13ην Φεβρουαρίου 1822, καθ’ ήν ανήχθη, καί μηδέν καθ’ όλον τόν πλούν του εμπόδιον απαντήσας κατέπλευσεν εις Πάτρας, όπου απεβιβάσθησαν αι πολεμικαί αποσκευαί, εν αις καί 20 πεδινά κανόνια, οι τετρακισχίλιοι στρατιώται καί ο αρχηγός αυτών Μεχμέτπασας.
Εν ώ δέ ο εχθρικός στόλος έπλεε τήν ελληνικήν θάλασσαν, αι τρείς ναυτικαί νήσοι ητοίμαζαν τά πλοία των. Εικοσιεπτά υδραϊκά υπό τόν Ανδρέαν Μιαούλην διαδεχθέντα τόν ναύαρχον Γιακουμάκην Τομπάζην παραιτηθέντα, είκοσι σπετσιωτικά υπό τόν Γκίκαν Τσούπαν, δεκαέξ ψαριανά υπό τόν Νικολήν Αποστόλην καί δύο πυρπολικά συνηνώθησαν έξωθεν τής Ύδρας, ανήχθησαν τήν 8ην, καί ηγκυροβόλησαν τήν 16ην έξωθεν τού Μεσολογγίου· τήν δέ 17ην καί 18ην έπλευσαν πρός τάς Πάτρας, αλλ’ επόδισαν εξ αιτίας σφοδράς αντιπνοίας (άραξαν λόγω κακοκαιρίας)· ανήχθησαν τήν 20ην Φεβρουαρίου 1822 εκ νέου τρίτην ώραν πρίν εξημερώση, υπό εναντίον πάντοτε άνεμον· ανήχθησαν καί τά εν τώ λιμένι τών Πατρών εχθρικά.
Ηγωνίζοντο δέ οι δύο στόλοι ο μέν τουρκικός νά εκπλεύση αμαχητί, ο δέ ελληνικός νά βλάψη τόν τουρκικόν εκπλέοντα. Μέχρι τούδε ο ελληνικός, οσάκις απήντα τόν εχθρικόν παρεφύλαττε μάλλον τά κινήματά του ή εφώρμα, προσπαθών νά τόν βλάψη διά μόνων τών πυρπολικών· αλλ’ ο νέος ναύαρχος, ο μεγαλότολμος Μιαούλης, ήλλαξε τόν τρόπον τού πολεμείν, έδωκε τό σημείον τής εκ συστάδην μάχης, καί πρώτος, άν καί ο επικρατών αντίπλους άνεμος έγεινε σφοδρότερος, ώρμησεν εις τό μέσον δύο φρεγατών εκπλήξας καί αυτόν τόν εχθρόν διά τής τόσης τόλμης. Κατόπιν ήλθαν εις τό μέσον ο Μανώλης Τομπάζης, ο Σαχτούρης, ο Αντώνης Κριεζής, ο Γκίκας Τσούπας, ο ναύαρχος τών Ψαρών, ο Κωνσταντίνος Κοτσιάς, ο Κοσμάς καί ο Λάμπρος, καί έφεραν άνω κάτω όλον τόν εχθρικόν στόλον.
Πέντε περίπου ώρας διήρκεσεν η ναυμαχία τών Πατρών επικρατούσης σχεδόν τρικυμίας. Τρείς Έλληνες εσκοτώθησαν, δέκα επληγώθησαν, καί τά ελληνικά πλοία μεγάλως εβλάφθησαν. Άδηλος η ζημία τού εχθρικού στόλου, αλλ’ ο τρόμος του κατάδηλος· διότι, αφ’ ού διεχωρίσθησαν οι στόλοι περί τήν εσπέραν, κατέφυγεν ούτος ως εις άσυλον εις τόν φιλικόν του λιμένα τής Ζακύνθου τόσον ατάκτως, ώστε δύο πλοία του έπεσαν τήν νύκτα εις τά ρηχά πρός τό λοιμοκαθαρτήριον· εκινδύνευσαν δέ νά πάθωσι καί τά λοιπά υπό τών φίλων χειρότερα παρ’ όσα έπαθαν υπό τών εχθρών, διότι τά ευρεθέντα εν τώ λιμένι τής Ζακύνθου πολεμικά αγγλικά καί αυστριακά τόσον εφοβήθησαν μήπως τά ατάκτως εισπλέοντα υπό τό σκότος πέσωσιν επ’ αυτά, ώστε τά εκανονοβόλησαν τήν νύκτα ως εχθρικά. Τόσον δέ τά τουρκικά εφοβούντο τά παραφυλάττοντα έξωθεν τού λιμένος ελληνικά, ώστε έτοιμα ήσαν νά κανονοβολήσωσιν εν τή απελπισία των τήν πόλιν άν εξελαύνοντο. Αφ’ ού ο ελληνικός στόλος περιέπλευσε δύο ημέρας έξωθεν τής Ζακύνθου κατέπλευσεν εις τό Κατάκωλον πρός ύδρευσιν.» 

πηγή :εθνική πινακοθήκη ,συλλογή ιδρύματος Ε.ΚΟΥΤΛΙΔΗ

Ιωάννης Αλταμούρας

(πηγή :Βικιπαίδεια)

Ο Ιωάννης Αλταμούρας
 (Φλωρεντία ή Νεάπολη Ιταλίας, 1852 – Σπέτσες, Μάιος 1878)
ήταν Έλληνας ζωγράφος του 19ου αι., ο οποίος διακρίθηκε
 κυρίως για τις θαλασσογραφίες του.

Πατέρας του ήταν ο Ιταλός ζωγράφος και επαναστάτης Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα (Francesco Saverio Altamura) και μητέρα του η Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα, κόρη σημαντικής σπετσιώτικης οικογένειας και η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος. Το 1857 ή 1859 οι γονείς του χώρισαν και ο Αλταμούρας μαζί με τα αδέλφια του ακολούθησαν τη μητέρα τους στην Αθήνα.

Από τα παιδικά του χρόνια, ο Ιωάννης έδειξε την έμφυτη κλίση του προς την ζωγραφική, στην τέχνη της οποίας μυήθηκε από τη μητέρα του. Έγινε δεκτός στην Σχολή των Τεχνών (την μετέπειτα «Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών» της Αθήνας), όπου μελέτησε ζωγραφική κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα κατά την διετία 1871–1872. Με υποτροφία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, συνέχισε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη κατά την περίοδο 1873–1876 κοντά στον Καρλ Φρέντερικ Σόρενσεν (Carl Frederik Sørensen). Το 1875, και ενώ βρίσκονταν ακόμα στην Κοπεγχάγη, έστειλε στην έκθεση των Ολυμπίων στην Αθήνα το έργο του Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, για το οποίο τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο β΄ τάξεως.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άνοιξε εργαστήριο ζωγραφικής στην Αθήνα, ενώ η φήμη του άρχισε να αυξάνεται με τον ίδιο να αναδεικνύεται στον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα ζωγράφο της εποχής του. Προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε το 1878 στις Σπέτσες, σε ηλικία 26 ετών.

Το έργο του

Πεθαίνοντας νέος, ο Ιωάννης Αλταμούρας άφησε πίσω του λίγα αλλά σημαντικά ζωγραφικά έργα.
Το 1878, χρονιά του θανάτου του, δύο πολεμικές θαλασσογραφίες του — η Πυρπόληση της πρώτης οθωμανικής φρεγάτας στην Ερεσό από τον Παπανικολή και η Ναυμαχία του ναυάρχου Μιαούλη εναντίον δύο οθωμανικών φρεγατών στην είσοδο της Πάτρας — παρουσιάστηκαν στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού. Ο δεύτερος πίνακας παρουσιάστηκε και στην Έκθεση Μνημείων του Ιερού Αγώνα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας το 1884. Τέλος, μία θαλασσογραφία του παρουσιάστηκε στην Διεθνή Έκθεση της Ρώμης το 1911.
Περισσότερο από έναν αιώνα μετά τον θάνατό του και συγκεκριμένα το 2011, το Μουσείο Μπενάκη διοργάνωσε στην Αθήνα μεγάλη έκθεση έργων του ζωγράφου, καθώς και έργων του πατέρα του, της μητέρας του και του αδελφού του.
Αν και κατατάσσεται στην ακαδημαϊκή «Σχολή του Μονάχου» (ήταν επίσης επηρεασμένος και από την ακαδημαϊκή σχολή της Δανίας εντούτοις η φωτεινότητα των έργων του, ο ανοιχτός ορίζοντας και η κίνηση δείχνουν ότι ο Αλταμούρας είχε αρχίσει να ξεπερνάει την αυστηρή γραμμή του ακαδημαϊσμού και να στρέφεται προς τον πρώιμο ιμπρεσιονισμό.

Dardanella della Grecia

Χαλκογραφία του κάστρου του Αντιρρίου(Dardanella della Grecia) σε απόψεις, Βόρεια(Tramontana), Νότια(Mezo Giorno), Νοτιοδυτική(Garbino) και Νοτιοανατολική(Sirocco), στις αρχές του 18ου αιώνα. Πηγή χαλκογραφίας, ψηφιακή συλλογή στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Δανίας.

Πολύ σημαντική η δεύτερη εικόνα με κατεδαφισμένο το κάστρο .Η καταστροφή του έγινε Ιούλιο του 1701 από τους ίδιους τους Βενετούς με την αποχώρησή τους από την περιοχή ,σύμφωνα με την συνθήκη του Καρλοβιτς (1699) ,που συνήψαν με τους Τούρκους. Οι τελευταίοι το επανακατασκεύασαν

Αύγουστος 1687.
Απεικόνιση των στρατευμάτων του Francesco Morosini
 στο στενό του Ρίου-Αντιρρίου.
 Η ελαιογραφία
αυτή εκτίθεται στο Μουσείο Correr της Βενετίας.

πηγή : Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου,

Θεοφάνια : Τότε και Τώρα στο Αντίρριο

Αντίρριο ,αρχές δεκαετίας 60 : παιδιά με εξαπτέρυγα, ο παπά-Γιώργης
με το σταυρό ,ο καλλίφωνος ψάλτης μας Γιάννης Σ Μπιλιάνης,
 το εκκλησίασμα δηλαδή οι χωριανοί όλοι, οι προγονοί μας ,
κατευθύνονται στην ακροθαλασσιά για τον αγιασμό των νερών..

από τότε που ήρθαν τα πλοία για να λειτουργήσουν τη πορθμειακή γραμμή,
η μέρα των Θεοφανείων ήταν σημαντική ,συμμετείχαν
 και αυτά στο τελετουργικό του αγιασμού των υδάτων,με σημαιοστολισμό
,σφυρίγματα και κυρίως υποδέχονταν το παπά και τους κολυμβητές
που αψηφούσαν το κρύο και την ταραγμένη θάλασσα βουτώντας να
 πιάσουν το Σταυρό...εδώ τη δεκαετία του 70 ,
ο παπά-Γιώργης και η συνοδεία του αποβιβάζονται από πλοίο που είχε
την τιμητική του.....

......και η παράδοση συνεχίζει στις μέρες μας......
το εκκλησίασμα φτάνει στο προβλήτα
και οι κολυμβητές παίρνουν θέση...

ο παπάς μας με το σταυρό,ο πατήρ Πολύκαρπος
με το συνεργάτη του π. Παύλο Σίνη
 επί του πλοίου καθαγιάζουν τα νερά

..... οι κολυμβητές μας ,οι νέοι του χωριού μας ,
 αψηφούν το κρύο και τη παγωμένη θάλασσα τηρούν
 παράδοση χρόνων και παραδίδουν
τη σκυτάλη στου επόμενους...φέτος για τρίτη συνεχόμενη
 χρονιά το σταυρό έπιασε ο Γιάννης Γεωργιλάκης
 .....και του χρόνου!!!!

Οι εικόνες του σήμερα προέρχονται από τη πολύ καλή σελίδα που διαθέτει  η ενορία Αγίου Νικολάου  Αντιρρίου στο Facebook

Καλή χρονιά

Το 2019 ας ευχηθούμε να ΄ναι  γεμάτο προσωπικές χαρές ,υγεία και αισιοδοξία !! 

το 2019 είναι ο χρόνος που ως πολίτες ,θα κληθούμε να αποφασίσουμε για τη διοίκηση μας,για τη δημοκρατία μας,

 ας πρυτανεύει στις αποφάσεις μας, η σύνεση ,η λογική, η γνώση.., ας θέσουμε στο περιθώριο το λαϊκισμό και τους εκφραστές του, ας γυρίσουμε σελίδα, 
το μπορούμε...
το αξίζει ο τόπος μας !!!

Καλή χρονιά

στον Αβουρό....εκείνο το καιρό.!!!!

τo επιβατικό ατμόπλοιο "Κρήτη" βομβαρδίστηκε από τη Γερμανική αεροπορία & βυθίστηκε σε ρηχά νερά την 22α Απριλίου 1941 στην περιοχή του Αντιρρίου 

η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο για τη μεραρχία Leibstandarte Adolf Hitler του Rudolf Lehmann, Die Leibstandarte, Band I, Munin Verlag GmbH, Osnabrück, 2. verbesserte Auflage 1978(αρχείο Βύρωνα Τεζαψίδη)


εξαιρετική εικόνα..του 1941..!!!!.πράγματι ο χώρος που βομβαρδίστηκε το πλοίο είναι στο ύψος της ανατολικής προβλήτας του Αντιρρίου... Αβουρός ήταν η ονομασία της περιοχής μέχρι πρόσφατα για τους Αντιρριώτες,ο καπετάνιος του πλοίου το προσάραξε πάνω στο μπάρο και με το πλήρωμά του βγήκαν στη στεριά ,το πλοίο έγινε επί καθημερινής βάσης στόχος των στούκας (μαρτυρία καταγεγραμμενη στο βιβλίο του Αντιρριώτη Κωστή Κουβέλη "Αναμνήσεις απ το Αντιρρίο")..... 

Σήμερα η τεράστια άγκυρα που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της πλατείας του τριγώνου-πλατεία Διαμαντή Χορμόβα την έχουμε ονομάσει - ανασύρθηκε από το συγκεκριμένο βυθό κατά τη φάση της εκβάθυνσης της περιοχής για το χτίσιμο της Γέφυρας !!!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ