Γράφει η κα ΔΩΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗ -ΤΑΜΠΑΚΗ Νηπιαγωγός
(το κείμενο εκφωνήθηκε κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων του Δήμου Αντιρρίου για την επέτειο της 28 Οκτωβρίου του 40 ως ο πανηγυρικός της ημέρας,την ίδια μέρα του 2010)
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι φορτισμένη με τη συγκίνηση που αναβλύζει από την ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος. Παρελθόντος που δεν πρόκειται να λείψει από τις σκέψεις μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Στη σημερινή εορταστική ομιλία μου θα φέρω στη μνήμη των παλαιότερων εικόνες από το Αντίρριο το 1940 και θα αφηγηθώ γεγονότα από την περίοδο της κατοχής όπως τα έζησαν οι κάτοικοι του Αντιρρίου. Έντονα βιώματα του πολέμου ΄, που τα έζησαν σε μια ηλικία που δεν υπήρχε η σημερινή εμπειρία ούτε οι γνώσεις. Θα είναι μια μικρή αναδρομή , μια πραγματική ιστορία , τα δικά μας βιώματα, η δική μας ιστορία.
παλαιό Αντίρριο |
Εκείνο όμως το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου τα προαισθήματα δεν ήταν καλά, τα στόματα βουβά, τα πρόσωπα προβληματισμένα.
Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940. Οι σειρήνες του πολέμου ουρλιάζουν δαιμονισμένα. Οι καμπάνες ηχούν. ΠΟΛΕΜΟΣ.
Ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου όλα τα παιδιά του χωριού ήταν στο σχολείο που βρισκόταν κοντά στην εκκλησία. Άκουσαν το βόμβο των αεροπλάνων και το βομβαρδισμό που έκανα οι Ιταλοί στην Πάτρα. Όλα τα παιδιά βγήκαν στην αυλή και παρακολουθούσαν προς τη θάλασσα το βομβαρδισμό. Ο δάσκαλος , ο Ρήγας, ανήγγειλε στα παιδιά ότι η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο. Το χωριό ήταν αναστατωμένο γιατί είχε φτάσει το μήνυμα της επιστράτευσης. Όλοι οι στρατευόμενοι έπρεπε να παρουσιαστούν εκεί που είχε οριστεί για τον καθένα.